Vodokanal nie sprawdził licznika w odpowiednim czasie, ale biznesmen nadal go używał. Cztery lata później organizacja przypomniała sobie, że indywidualny przedsiębiorca przegapił czek i ponownie przeliczył zużyte zasoby na podstawie kalkulacji. Wyszło 1,5 miliona rubli. dług. Trzy instancje jednogłośnie opowiedziały się po stronie wodociągów, ale nie po stronie Słońca. Eksperci skomentowali jego decyzję i opowiedzieli, w jakich sporach rada występowała w obronie konsumenta, jak udowodnić swoją dobrą wiarę i dlaczego jest to trudniejsze dla jednostki.
IP Alexander Bolotskikh zajmował się produkcją napojów bezalkoholowych. W 2011 roku zawarł umowę z lokalnym zakładem wodociągowym na dostawę zimnej wody i odbiór ścieków. W grudniu 2014 roku wodomierze wymagały sprawdzenia. Ale nigdy tego nie zrobiono, a przedsiębiorca nadal używał licznika do obliczania płatności za usługi. W styczniu 2019 r. pracownicy Centrum Usług Metrologicznych na prośbę Bołockich zbadali urządzenie i wskazali, że może być dalej użytkowane. A pięć dni później przedstawiciele przedsiębiorstwa wodociągowego sprawdzili adres IP i nie stwierdzili żadnych naruszeń, w tym technicznych. Dwa tygodnie później organizacja przypomniała sobie, że indywidualny przedsiębiorca przeoczył kontrolę i przeliczył zużyty zasób nie według wskazań, ale według metody obliczeniowej. Specjaliści zajęli okres od 8 lutego 2014 r. (po 60 dniach od daty zakończenia MPI – 18 grudnia 2014 r.) do stycznia 2019 r., w wyniku czego „podbiegło” prawie 1,5 mln rubli. Przedsiębiorstwo wodociągowe domagało się jej zapłaty w postępowaniu reklamacyjnym, a gdy odmówiono, trafiło do sądu (sygn. A08-2193/2019).
Przedsiębiorca musi zapłacić
Sąd Arbitrażowy Okręgu Biełgorod, rozpatrując sprawę, odniósł się do zasad rachunkowości wodnej, które zostały zatwierdzone przez rząd w 2013 r. (Uchwała Nr 776). Mówi, że jeśli upłynął okres sprawdzania licznika, jego odczytów nie można uznać za wiarygodne. Paragraf 49 określa, że w przypadku pominięcia interwału kalibracji miernik jest uważany za uszkodzony. To samo mówi ustawa o zaopatrzeniu w wodę i kanalizacji, przyjęta w 2011 roku: za wodę trzeba płacić metodą obliczeniową, jeśli licznik nie działa. Oznacza to, że obliczenia zostały wykonane poprawnie.
Pierwsza instancja częściowo uwzględniła powództwo, ponieważ powód zażądał zwrotu kwoty przekraczającej trzyletni okres przedawnienia. W związku z tym sąd odzyskał dług wodny od przedsiębiorcy od 18 marca 2016 r., a nie od 8 lutego 2014 r. W przeliczeniu okazało się, że Bolotskikh był winien nie 1,5 miliona rubli, ale 1 milion rubli. Apelacja i kasacja zgodziły się z tym postanowieniem, ale nie Sąd Najwyższy.
Nie można „przeliczyć”
Trójka sędziów pod przewodnictwem Olega Szylochwosta wskazała, że sądy trzech instancji prawidłowo ustaliły, że umowa między stronami jest publiczna (klauzula 3, art. 13 ustawy o zaopatrzeniu w wodę), dlatego reguluje ją ustawa federalna nr 644 i Uchwała Nr 776 (niezależnie od terminu jej zawarcia).
Według Izby Gospodarczej niższe władze nie wzięły pod uwagę, że wodociąg wiedział o konieczności sprawdzenia licznika w 2014 roku, ale nie wiedział. Jednocześnie nadal bez komentarza przyjmował płatności od przedsiębiorcy. Sąd zauważył, że przez cały ten czas oskarżony nie przeinaczał zeznań (organizacja nie podała takich informacji), nie przeszkadzał specjalistom w sprawdzeniu urządzeń. Oznacza to, że spóźniony termin nie jest związany z nadużyciami ze strony Bolotskych.
Ponadto IP niezależnie sprawdził miernik cztery lata później. Zgodnie z konkluzją było to sprawne technicznie. To, jak zauważyło Słońce, zostało potwierdzone przez samo wodociągi. 23 stycznia 2019 r. jego specjaliści sprawdzili sprzęt i nie znaleźli żadnych usterek.
Trio sędziów zdecydowało: jeśli istnieje prawidłowo sporządzony certyfikat weryfikacji urządzeń pomiarowych, przedsiębiorstwo wodociągowe nie może ponownie obliczyć opłaty za wodę z powodu awarii licznika.
Kolegium nie mogło uznać za dobrą wiarę działań wodociągu, który nie stwierdził zerwania licznika, ale jednocześnie zażądał od przedsiębiorcy zapłaty za ilość dostarczonej wody według przepustowości. Na tej podstawie Sąd Najwyższy uchylił czynności trzech instancji i orzekł o oddaleniu powództwa o windykację (art. 10 kc – „Granice wykonywania praw cywilnych”).
ekspertyza
Sąd bezpośrednio i dość konkretnie uznał działania przedsiębiorstwa wodociągowego jako profesjonalnego uczestnika rynku zaopatrzenia w surowce za niesprawiedliwe, ponieważ przez długi czas nie sprawdzał liczników i pozwalał na wzrost zadłużenia konsumenta, komentuje Nikita Filippov, szef AB Biuro Prawników “De Jure” Biuro Prawników “De Jure” Ocena federalna . grupa Arbitraż (średnie i małe spory – mid market) grupa Upadłość (w tym spory) (mid market) grupa Rozstrzyganie sporów przed sądami powszechnymi grupa prawa rodzinnego i spadkowego grupa prawa karnego surowce naturalne/grupa energetyczna prawo gruntowe/nieruchomości komercyjne/ Budownictwo 8 miejsce Według liczby prawników 13 miejsce Według przychodów na prawnika (ponad 30 prawników) 15 miejsce Według przychodów Profil firmy × .
Z ekonomicznego punktu widzenia przedsiębiorstwo wodociągowe nie poniosło strat, ponieważ otrzymało zapłatę za faktycznie uwolnioną wodę, mówi Sergey Vodolagin, partner zarządzający w Westside Westside Federal Rating. grupa Prawo pracy i migracji (w tym spory) grupa FEA/prawo celne i dewizowe grupa Grupa Compliance Rozstrzyganie sporów w sądach ogólnej jurysdykcji grupa Kapitał prywatny × . Ale sądy niższej instancji rozpatrzyły spór formalnie, mówi ekspert. Dla nich ważny był tylko nieodebrany czek. „Zasadniczo sądy podtrzymały nieuczciwą próbę uzyskania przez przedsiębiorstwo wodociągowe dodatkowych korzyści pod formalnym pretekstem” – powiedział Vodolagin.
Przypadek wskazuje na rozwój praktyki. Sąd Najwyższy wskazuje, że konieczne jest przeanalizowanie ekonomicznej istoty sporu. Naruszenie formalne, które nie wywołało negatywnych skutków ekonomicznych, niekoniecznie pociąga za sobą sankcje dla sprawcy. Zwłaszcza jeśli pożyczkodawca zachowuje się w złej wierze.
Sergei Vodolagin, Partner Zarządzający w kancelarii Westside Westside Federal Rating. grupa Prawo pracy i migracji (w tym spory) grupa MES/Prawo celne i dewizowe grupa Grupa Compliance Rozstrzyganie sporów przed sądami powszechnymi grupa Kapitał prywatny ×
Podejście VS stanowi zachętę dla organizacji dostarczających zasoby do korzystania ze swoich praw bez uszczerbku dla interesów innych osób, uważa Elena Tersintseva, szefowa praktyki prawa korporacyjnego i prawa pracy w rankingu Alliance Legal Consulting Group Federal. Sankcje grupowe Group Criminal Law Group Projekty PPP/infrastruktura Profil firmy × .
Podejście zarządu ekonomicznego do sporu między Bolotskimi a wodociągiem wcale nie jest nowe, zauważa Filippov. Takie samo stanowisko zajął Sąd Najwyższy w sprawie A46-14159/2018. Tam Omskoblvodoprovod próbował odzyskać od miejscowego szpitala dług za wodę w wysokości 690 000 rubli, naliczony po upływie okresu kalibracji na sprawdzenie licznika. Pierwsza instancja uwzględniła argumenty placówki medycznej o braku możliwości weryfikacji, ponieważ piwnica, w której znajdowało się urządzenie, została zalana. A potem miernik został wysłany do weryfikacji, podczas której specjaliści z Państwowego Regionalnego Centrum Normalizacji, Metrologii i Badań uznali go za sprawny. Sąd uznał, że nie ma podstaw do zastosowania obliczonej metody obliczania wody. Postanowienie to zostało uchylone przez apelację i kasację, a Sąd Najwyższy odmówił rozpatrzenia skargi organizacji dostarczającej zasoby.
Sądy arbitrażowe chętnie stosują również ust. 2 art. 10 kc („Granice wykonywania praw obywatelskich”), gdy dostrzegą wyraźne nadużycia ze strony organizacji zaopatrzenia w surowce. Np. Sąd Arbitrażowy Okręgu Zachodniosyberyjskiego w sprawie nr A46-14159/2018 wskazał, że domniemanie niepoprawności takich liczników można obalić, jeżeli przedstawi się dowody, że po okresie kalibracji urządzenie jest w dobrym stanie.
Kierownik praktyki w zakresie mieszkalnictwa i usług komunalnych, ekologii i zarządzania przyrodą ICA Moskiewskie Stowarzyszenie Adwokackie „Arbat” Moskiewskie Stowarzyszenie Adwokackie „Arbat” Ocena federalna. × Sergey Sergeev zauważa, że obowiązek utrzymywania urządzeń pomiarowych w stanie sprawności, co do zasady, spoczywa na właścicielu. Dlatego sąd dowie się, czy doszło do nadużycia z jego strony, czy zeznawał, czy korespondował z dostawcą. Oznacza to, że konsument wraz z użytecznością licznika musi udowodnić, że organizacja wiedziała o swoich formalnych niedociągnięciach, ale nie podjęła działań.
Spory dotyczące kalibracji urządzeń pomiarowych z obywatelami pojawiają się częściej niż z przedsiębiorcami, mówi Nurida Ibragimova, szefowa działu kontroli jakości Krajowej Służby Prawnej AMULEX Krajowa Służba Prawna Ocena Federalna AMULEX. × . Według niej sądy powszechne stosują art. 10 kc niechętnie i niezwykle rzadko odmawiają uznania działań organizacji dostarczającej zasoby za nieuczciwe. A obywatele nie zwracają się w takich sporach do Sądu Najwyższego, aby udowodnić swoją sprawę. Biegły zauważa, że w większości przypadków jest to dla nich za drogie, a wynik sporu jest niejednoznaczny.
Sądy, zdaniem Vodolagin, orzekają o przedstawionych dokumentach dowodowych na podstawie kryteriów formalnych, nie biorąc pod uwagę rzeczywistej sytuacji ekonomicznej. Takie jest znaczenie sprawy Bolotsky’ego. Sąd Najwyższy zwrócił uwagę, że przez długi czas wodociąg zadowalał się wskazaniami niezweryfikowanego licznika, więc zmiana pozycji jest nieuczciwym zachowaniem i traci prawo do ochrony.
Sąd Najwyższy wskazał na konieczność oceny przez sądy argumentów pozwanego w sporze o zerwanie plomby z gazomierza
Sąd zauważył, że stosunek między dostawcą a odbiorcą gazu reguluje m.in. ustawa o ochronie praw konsumentów, dlatego ciężar udowodnienia legalności działań spoczywa na dostawcy
Zdaniem jednego z prawników Sąd Najwyższy wykazał się samodzielnym stanowiskiem, które jest w pełni uzasadnione i legalne. Inny zauważył, że definicja logicznie kontynuuje stanowisko Trybunału, wielokrotnie wypowiadane wcześniej w odniesieniu do urządzeń pomiarowych dla różnych zasobów komunalnych.
W wyroku nr 39-KG22-6-K1 z 19 lipca Sąd Najwyższy przypomniał zasady dowodowe w sporach o zerwanie plomby z gazomierza.
W dniu 25 września 2007 r. OOO Gazprom Mezhregiongaz Kursk i Ludmiła Gubanowa zawarły umowę na zakup i sprzedaż gazu ziemnego.
23 listopada 2017 r. komisja towarzystwa, w obecności syna Gubanowej, ujawniła oznaki naruszenia plomby kontrolnej dostawcy i plomby plastikowej korka. Pięć dni później Gazprom Mezhregiongaz Kursk wysłał do Gubanowej zawiadomienie o zadłużeniu na dzień 28 listopada 2017 r. w wysokości ponad 10 tys. rubli, a także o zastosowaniu regulacyjnej metody określania ilości przesyłanego gazu z tytułu ingerencja w mechanizm zliczający urządzenia pomiarowego. 11 stycznia 2018 r. Ludmiła Gubanowa otrzymała powiadomienie.
Do 10 kwietnia 2019 r. dług przekroczył 70 tys. rubli. W związku z tym towarzystwo zaproponowało demontaż licznika i wysłanie go do badań do FMC, ale propozycja pozostała bez odpowiedzi.
W styczniu 2021 r. Ludmiła Gubanowa zdemontowała gazomierz, a dostawca zainstalował nowy licznik. Spółka uznała, że kwota zadłużenia za okres od 23 r. do 2017 r. z uwzględnieniem częściowej spłaty na dzień 31 r. wyniosła ponad 2020 tys. rubli i złożyła pozew do Timsky District Sąd Regionu Kurska w sprawie windykacji długów.
Sąd, kierując się przepisami art. 210, 539 i 543 Kodeksu Cywilnego, art. 153 i 157 Kodeksu Mieszkaniowego Federacji Rosyjskiej, a także Zasad dostawy gazu i Zasad dostarczania mediów właścicielom i użytkownikom lokali w budynkach mieszkalnych i budynkach mieszkalnych, zatwierdzonych dekretem rządowym nr 6 z dnia 2011 maja 354 r. ustalił fakt naruszenia plomby kontrolnej dostawcy gazu oraz plomby plastikowej – korki. Biorąc pod uwagę fakt, że Gubanov jest prawnie zobowiązany do utrzymania urządzenia w dobrym stanie, jednak w czasie kontroli używała go z naruszeniami i nie powiadomiła dostawcy gazu o naruszeniu pieczęci kontrolnej, sąd stwierdził, że zachodzą przesłanki do dochodzenia należności od pozwanego z tytułu umowy dostawy gazu wyliczonego przez powoda na podstawie ilości obliczonej na podstawie norm zużycia w związku z pkt 23, 25 i 28 Regulaminu Dostaw Gazu. Z takimi wnioskami zgodziły się Sąd Apelacyjny i Sąd Kasacyjny.
Ludmiła Gubanowa złożyła skargę do Sądu Najwyższego. Zdaniem Sądu Najwyższego sąd musiał ustalić, czy powód zasadnie ustalił, że gazomierz pozwanego nie działał z winy odbiorcy, a dług za dostawę gazu został obliczony na podstawie objętości obliczonej na podstawie normy zużycia.
Sąd Najwyższy zwrócił uwagę, że relacje między dostawcą gazu a jego odbiorcą reguluje m.in. ustawa o ochronie praw konsumenta. Niewłaściwe sporządzenie aktu weryfikacji, do którego powołała się pozwana, narusza jej prawo do otrzymania usługi wysokiej jakości, a zatem ciężar udowodnienia legalności czynności w tej sprawie spoczywa na powodzie, który jest usługodawcą.
Według pozwanego nie doszło do naruszenia plomb gazomierza. Jednocześnie plomba kontrolna dostawcy została usunięta przez przedstawiciela powoda, który dokonał oględzin plomby, a odpryski na plastikowej plombie-zatyczce producenta, odnotowane w protokole z kontroli z dnia 23 r., nie wpłynęły na działanie urządzenie, tj. licznik był sprawny i uwzględniał prawidłowe wskazania zużycia gazu. W tym względzie pozwany uważał, że nie ma podstaw do uznania licznika za niesprawny. Jednocześnie raport z inspekcji nie odzwierciedla obecności oznak zakłóceń w działaniu licznika zużycia gazu, a ponadto istnieje bezpośrednia wskazówka, że mechanizm zliczający rejestruje odczyty zużycia gazu.
Sąd Najwyższy zwrócił uwagę, że w trakcie rozpatrywania sprawy sądowi przedstawiono odpis protokołu kontroli z dnia 23 listopada 2017 r. z dodatkowymi naruszeniami w górnej części protokołu: LKV ze śladami otwarcia, plastikowa plomba jest nie weryfikacyjne a nie fabryczne, szyba gniazda uszczelki jest uszkodzona. Sąd zgodnie z wymogami art. 198 k.p.c. należało ustalić, czy którakolwiek z plomb urządzenia pomiarowego była rzeczywiście zerwana lub uszkodzona, czy plomba producenta mogła ulec uszkodzeniu podczas gdy plomba dostawcy była nienaruszona, w jaki sposób wpłynęło to na działanie urządzenia i poprawność rozliczania ilości dostarczanego gazu. Ciężar udowodnienia tych okoliczności spoczywał na powodzie – przypomniał Sąd Najwyższy. Dodał jednocześnie, że sąd nie zbadał argumentu pozwanego, że plomba kontrolna dostawcy została przez powoda zdjęta i nie nosi śladów uszkodzeń. Sąd powinien był również ocenić niezgodność odpisów aktów z dnia 23 listopada 2017 r. zgodnie z częściami 6 i 7 art. 67 Kodeksu postępowania cywilnego. W rezultacie Sąd Najwyższy uchylił akty niższych instancji i skierował sprawę do ponownego rozpatrzenia.
Adwokat Administracji Miejskiej Moskwy, przewodniczący Stowarzyszenia Rosyjskich Adwokatów Praw Człowieka, w komentarzu do AG Maria Arkhipova zauważyła, że pozycja prawna Sądu Najwyższego jest uzasadniona i legalna, ponieważ istotne normy prawa materialnego i procesowego zostały naruszone w sprawie. W rozpatrywanej sprawie – wyjaśnił prawnik – ciężar utrzymania mienia spoczywa na właścicielu, odbudowę zniszczonego przez organizację gazowniczą gazociągu powierza się organizacji. Kluczowym aspektem, zdaniem Marii Arkhipovej, jest to, że nie ustalono winy oskarżonej za uszkodzenie gazociągu, ale sądy trzech instancji nie oceniły tych istotnych okoliczności.
Prawnik zauważył, że sądy w większości przypadków orzekają na korzyść organizacji dostarczającej surowce. „W mojej praktyce zdarzały się sytuacje, w których sędziowie podpowiadali przedstawicielom organizacji gazowniczej, jak poprawnie sformułować roszczenia, aby sąd mógł je zaspokoić, a jednocześnie nie akceptowali dowodów z drugiej strony sporu. Ważne jest, aby w rozpatrywanej sprawie Sąd Najwyższy wykazał niezależne stanowisko i dokonał właściwej oceny wszystkich okoliczności ”- powiedziała Maria Arkhipova.
Adwokat Administracji Miasta Moskwy, przewodniczący AA MGKA „Własowa i Partnerzy” Olga Własowa również oceniła sytuację prawną Sądu Najwyższego jako uzasadnioną i uzasadnioną. „Nie jest jasne, dlaczego oskarżony musiał udać się do Sądu Najwyższego, aby rozwiązać tak prostą kwestię” – powiedział prawnik.
Olga Własowa podkreśliła, że ta definicja jest logicznym rozwinięciem stanowiska wielokrotnie powtarzanego w odniesieniu do urządzeń pomiarowych dla różnych zasobów komunalnych. Jako przykład przytoczyła stan prawny z Przeglądu Praktyki Sądowej w zakresie sporów o zapłatę za niemierzoną konsumpcję wody, ciepła i energii elektrycznej dostarczanej za pośrednictwem sieci przyłączonej, zatwierdzony przez Prezydium Sądu Najwyższego w dniu 22 grudnia 2021 roku. wyjaśnił, że nawet jeżeli w liczniku brakuje lub jest uszkodzona plomba, nie oznacza to, że inspektorzy nie ustalili faktu ingerencji w pracę licznika, zwłaszcza jeżeli urządzenie nie było zdemontowane, nie przeprowadzono jego badania, licznik nie zmienił się, po zaplombowaniu miernik został uznany za sprawny i pozwolił na dalsze obliczenia, zauważyła Olga Własowa.
To stanowisko prawne zostało uwzględnione w przeglądzie tematycznym Sądu Najwyższego w sprawie rozpatrywania sporów dotyczących wypłaty nierozliczonych środków w sektorze mieszkalnictwa i usług komunalnych.
Prawnik dodał, że jeśli inspektor nie stwierdzi nieprawidłowego działania licznika lub jego niezgodności z wymogami aktów prawnych dotyczących integralności i bezpieczeństwa licznika, koszt zużytego zasobu od momentu uszkodzenia plomby wynosi odkryte powinny być określone na podstawie odczytów licznika w momencie kontroli, a nie zgodnie z normą. W tym przypadku KS potwierdził, że ta ogólna zasada dotyczy również urządzeń pomiarowych do dostaw gazu.
„Sądy nie zawsze podejmują decyzje na korzyść konsumenta zasobu komunalnego. Być może dlatego SC przygotował tę recenzję. Smutne jest, że sądy trzech instancji w tej sprawie nie były w stanie wykorzystać tego dokumentu, w tym rozstrzygnąć podobnego sporu dotyczącego dostaw gazu. Sąd Najwyższy po raz kolejny potwierdził swoje stanowisko, ale w tym przypadku w odniesieniu do dostaw gazu i urządzeń pomiarowych gazu. Być może pomoże to innym konsumentom w obronie ich uzasadnionych interesów” – podsumowała Olga Własowa.
