Ten wiersz jest pierwszym, który opublikowałem w Internecie w grudniu 2007 roku. Potem nie sądziłem, że zacznę ponownie wstawiać słowa w kolumnie)
Moje “Drzewa” skomponowałem dużo wcześniej, z gitarą i wkrótce zaśpiewałem je na wielkim festiwalu piosenki autorskiej, jak sądzę – w Kalininie. Zarówno członkowie jury, jak i ideolodzy Komsomołu zaatakowali mnie krytyką. Po pierwsze zbesztali go za naśladowanie Jewtuszenki (czego zresztą nie ukrywałem, choć pisałem raczej w polemice z mistrzem, przybierając jego postać). Ale głównymi były oskarżenia o oszczerstwa przeciwko sowieckiej kołchozie! Szczerze, nie kłamię
Uratował mnie jednak fakt, że właśnie w przededniu festiwalu wydawnictwo Młoda Gwardia wydało zbiorową kolekcję młodych poetów, w której znalazł się mój wybór, w tym ten wiersz. Książkę zaprezentowałem, a posępne jury, biorąc ją za aprobatę władz, mimo wszystko przyznało mi laureata)))
W Internecie towarzyszyłem wierszowi z odpowiednim zdjęciem znalezionym w Yandex. Autor nie został zidentyfikowany.
A po kilku latach pojechaliśmy z naszymi dziećmi i wnukami na wypoczynek w Plyos. Tam mój syn Max zawędrował kiedyś do galerii sztuki. Wrócił z dziwnie tajemniczą twarzą i. to samo zdjęcie! Okazało się, że namalował go Iwanowski artysta V. Szczerbakow, którego, nawiasem mówiąc, wciąż nie spotkałem.
CZERWONE DRZEWA
Okno wychodzi na białe drzewa.
Jewgienij Jewtuszenko
Czerwone drzewa maszerowały do rzeki,
Czerwone drzewa pospieszyły do wody,
Jeden krok w roku – ale wciąż były drzewa,
Mając nadzieję, że kiedyś to zrobią.
A przed popularną wioską,
Piękna i solidna wioska
Wioska magii i chleba
Czekam, aż się zbliżą.
Ostrzyła siekiery i piły,
Machała swoimi gruczołami w powietrzu,
I zdalnie próbowałem siły,
Który zawsze zwycięży.
Drzewa nie znały strachu,
I orając ziemię jak pług,
Ostrożne wspieranie się nawzajem
Wędrowali do wody przez wieki po stuleciu.
Czerwone drzewa zstąpiły do rzeki,
Czerwone drzewa przykucnęły na wodzie.
Wyszła cała wioska
I rościł sobie prawa do starożytnych praw:
Dlatego są drwalami na świecie,
Zimą zarówno bydło, jak i rodziny chcą ciepła,
I wycinali czerwone drzewa
Na czerwonym pięknym drewnie opałowym.
Ich statki zostały zaplanowane przez dzieci,
I bawiąc się przy ogniu, dzieci grzały się,
I że na świecie nie ma cudów,
Nie widziałem większych kłopotów.
A statki płynęły gdzieś same,
Nawijanie papierowych żagli
I drżał z czerwonymi bokami,
Wciąż docieram do wody.
Szczęśliwego Nowego Roku!
Co za zbieg okoliczności! Cytat z tego twojego wiersza czytam w artykule Alexa Fo, a kilka godzin później słyszę w filmie o Ryazanowie o twoim telegramie gratulacyjnym z okazji sukcesu filmu Ironia losu.
Zdarza się))) Szczęśliwego Nowego Roku!
Ta praca została napisana 187 recenzji, ostatni jest wyświetlany tutaj, pozostałe są w pełnej liście.
Portal Poetry.ru zapewnia autorom możliwość swobodnego publikowania swoich dzieł literackich w Internecie na podstawie umowy użytkownika. Wszelkie prawa autorskie do utworów należą do autorów i podlegają ochronie prawnej. Przedruk dzieł jest możliwy tylko za zgodą autora, do której można się odwołać na jej stronie autora. Autorzy ponoszą odpowiedzialność za teksty prac samodzielnie na podstawie zasad publikacji i ustawodawstwa Federacji Rosyjskiej. Dane Użytkownika przetwarzane są na podstawie Polityki Przetwarzania Danych Osobowych. Możesz również zobaczyć bardziej szczegółowe informacje o portalu oraz skontaktować się z administracją.
Dzienna publiczność portalu Potihi.ru to około 200 tysięcy odwiedzających, którzy w sumie przeglądają ponad dwa miliony stron według licznika ruchu, który znajduje się po prawej stronie tego tekstu. Każda kolumna zawiera dwie liczby: liczbę odsłon i liczbę odwiedzających.
© Wszelkie prawa zastrzeżone dla autorów, 2000-2022. Portal działa pod auspicjami Rosyjskiego Związku Pisarzy. 18+
Smocze drzewo i legendy. Legendarne Drzewa.
Te wiecznie zielone drzewa wyglądają jak rośliny z odległej przeszłości naszej planety. Smocze drzewo lub Dracaena draconica pochodzi z tropików i subtropików Afryki. Rośnie na wyspach Azji Południowo-Wschodniej i Wyspach Kanaryjskich.
Smocze drzewo rośnie powoli. Za dziesięć lat dodaje nie więcej niż metr wysokości. Po każdym kwitnieniu drzewo rozgałęzia się, stopniowo osiągając kształt dużego parasola. Liście są wąskie, twarde, skórzaste, zebrane w pęczki. Są tak twarde, że robią pędzle.
Święta jest czerwona żywica wydzielana przez draceny na nacięciu. Początkowo jest bezbarwny, ale pod wpływem powietrza szybko zmienia kolor na krwistoczerwony. Średniowieczni naukowcy uważali to drzewo za pół-zwierzę, pół-roślinę, a czerwony sok – prawdziwą krew. Mówią o tym liczne legendy.
Smocza Krew to jeden z najstarszych ziołowych środków leczniczych na ziemi. Podczas wykopalisk archeologicznych znaleziono go w jaskiniach prehistorycznych ludzi; był z powodzeniem stosowany w praktyce medycznej, w obrzędach magicznych i religijnych przez starożytnych Egipcjan. W tradycyjnej medycynie Wschodu od tysięcy lat stosowana jest w leczeniu ran, jako środek przeciwnowotworowy oraz w chorobach zakaźnych.
Smocze drzewo i legendy.
Legenda o smoku i słoniu.
Stara indyjska legenda mówi, że dawno temu na Morzu Arabskim na wyspie Sokotra żył krwiożerczy smok, który zaatakował słonie i pił ich krew. Ale pewnego dnia umierający słoń spadł na smoka i zmiażdżył go. Krew smoka zmieszała się z krwią słonia i rozlała się na ziemię. Namoczyła ziemię i wspięła się na pień drzewa, które wyrosło w tym miejscu. Legenda ta wyjaśnia, dlaczego żywica nazywana jest „krwią smoka”, a nazwa nadana jej przez mieszkańców wyspy – „krew dwóch braci”.
Piękna legenda o ostatnim smoku.
W starożytności na ziemi żyli ludzie i smoki. Ludzie chcieli stać się wszechmocnymi, wszechwiedzącymi, wszechmocnymi i nieśmiertelnymi, jak smoki, w których krwi pulsowała esencja życia wiecznego. Ludzie zaczęli eksterminować smoki, aby zdobyć ich krew. Ludzie zabijali ich jeden po drugim, ale nie otrzymywali upragnionej mocy, gdyż uzyskana w ten sposób krew traciła swoją magiczną moc.
A teraz na Ziemi pozostał ostatni, miły i mądry Smok. Ludzie żywcem wyrwali mu serce. Smok przycisnął rozdartą klatkę piersiową do ziemi i wybaczył zabójcom. We krwi smoka, którą wchłonęła ziemia, nie było nienawiści, bólu, tylko litość, tylko przebaczenie i współczucie. Z ziemi wyrosło drzewo o korzeniach jak żyły, drzewo miłości, światła i dobroci, w którym esencja życia wiecznego pozostała na zawsze.
Gdy tylko to drzewo zostało zranione, z cięcia zaczął sączyć się gęsty czerwony sok. Niektórym sok z drzewa przywracał zdrowie, innym ocalał życie. „Krew smoka” uczyniła słabych silnymi, a silnych potężnymi. Ale tylko ludzie o czystym sercu mogą odczuć dobroczynne działanie soku.
Legenda o miłości.
W starożytności żyła piękna dziewczyna i odważny młody człowiek. Zakochali się w sobie. Dziewczyna była córką arcykapłana, a młody człowiek był zwykłym biednym wojownikiem. Młody człowiek przyszedł do księdza prosząc o rękę córki. Ksiądz chwycił suchy patyk, wbił go w ziemię i powiedział: „Przychodzisz tu codziennie i podlewasz ten patyk wodą. Jeśli pojawi się na nim choćby jeden zielony listek, oddam ci za żonę moją córkę. Ale jeśli w ciągu pięciu dni kij nie ożyje, zostaniesz złożony w ofierze bogom za swoją bezczelność!
Młody człowiek przyszedł do świątyni i wylał wodę na suchy patyk, a dziewczyna spędzała dni we łzach. Czwartego dnia na suchym drzewie pojawił się nieśmiały zielony pęd, a piątego cały patyk pokryty był zielonymi liśćmi.
Od tego czasu w Brazylii, Wenezueli i Kostaryce wierzą, że niewielka część pnia draceny, odcięta o północy w pełni księżyca i starannie podlana, przynosi szczęście w miłości. Zwyczajowo daje się bliskim kawałki draceny, a tempo wzrostu liści na nich decyduje o sile miłości.
