Właściwy drenaż terenu własnymi rękami: 3 rodzaje krok po kroku

Jak zrobić drenaż witryny własnymi rękami: Instrukcje krok po kroku

Samodzielna organizacja odwodnień na budowie to sprawa trudna, ale możliwa przy odpowiednio zaprojektowanym projekcie. Realizacja zadań przez cały system, jego wydajność, a nawet wygląd zależą od projektu. W zależności od tych czynników i stanu terenu wybierany jest jeden z powszechnych systemów odwadniających: przyścienny, pierścieniowy, głęboki lub powierzchniowy.

Pierwszym krokiem w tworzeniu systemu odwadniającego na budowie jest przygotowanie projektu. Opracowanie planu odbywa się na podstawie analizy geologicznej terenu i z uwzględnieniem celów przyszłego systemu odwadniającego.

Jest to konieczne, aby na przykład wytworzyć pewien poziom wilgotności dla rozwoju żyznych upraw, odprowadzania wód opadowych lub wód gruntowych.

Przygotowując samodzielnie projekt, musisz wziąć pod uwagę następujące czynniki:

• ulga w miejscu;
• umieszczanie budynków na terytorium;
• skład gleby;
• obecność i głębokość przepływu wód gruntowych.

Do projektu wprowadzane są informacje, które pozwolą ci wziąć pod uwagę wszystkie czynniki związane z osuszaniem domku letniskowego lub domu własnymi rękami bez dodatkowych badań. Zestaw dokumentów do projektu zawiera szereg schematów:

• ulga;
• układanie rur – do drenażu ściennego lub pierścieniowego;
• drenaż powierzchniowy;
• obliczenia materiałowe;
• wymiary i spadki: rowy, rury, studnie, tace, piaskowniki;
• kierunki przepływu wody;
• wyjaśnienie projektu.

Podczas tworzenia projektu brane są pod uwagę minimalne wymiary i odległości elementów systemu odwadniającego:

Element	Rozmiar lub odległość, m
Głębokość wykopu	1,2
Głębokość wykopu (pod drzewami)	1,75
szerokość wykopu	0,35
Rozstaw wykopów (na glebie gliniastej)	10
Rozstaw wykopów (na glebie piaszczystej)	20
Wycofanie się z fundamentów budynków	1
Wycofaj się z ogrodzenia	0,6

Dobór materiałów do wykonania drenażu

Dobór niezbędnego sprzętu i materiałów zależy od rodzaju odwodnienia wybranego na terenie. Do krat i korytek ściennych lub pierścieniowych są szeroko stosowane, do powierzchniowych lub głębokich – geowłókniny.

Niezależnie od zastosowanego systemu odwadniającego, jego głównymi elementami są rury i studnie. Te pierwsze realizują zadania odciągania i koncentrowania przepływów wodnych. Drugi – przez akumulację.

Ogólna lista wyposażenia i materiałów składa się z następujących elementów:

• tace;
• pułapki na piasek;
• rury;
• geowłóknina;
• studnie;
• akcesoria eksploatacyjne i łączące: złączki, pierścienie, zaślepki, mankiety.

brodziki

Służą do kierowania przepływem wody i usuwania wilgoci z gleby. Podczas tworzenia drenażu tace są wybierane na podstawie ich przepustowości, w zależności od użytego materiału i wymiarów. Obliczenia dokonywane są podczas przygotowywania projektu na podstawie danych o stanie terenu i poziomie dopływu wody.

Tace z rusztem wykonane ze stali ocynkowanej wytrzymują ciśnienie strumienia wody do półtora tony. Tace z rusztem żeliwnym mają zwiększoną stabilność – do 25 ton. Główne materiały użyte do produkcji tac drenażowych:

• Stal Cink;
• żeliwo;
• plastik;
• beton;
• beton polimerowy;
• żelbetowe.

Oprócz tac – system filtrujący: piaskowniki, kratki do zbierania gruzu, syfony przegrodowe.

Pułapki na piasek

Przy tworzeniu jednocześnie kilku rodzajów systemów odwadniających konieczne jest zainstalowanie piaskowników.

Połączenie systemów odwadniających jest możliwe, gdy każdy z nich wykonuje inne zadania: przyścienny – odprowadzanie wody z dachu domu, głębokie – usuwanie nadmiaru wilgoci z gruntu.

Pułapki z piaskiem zapobiegają zablokowaniu w końcowych etapach poboru wody. Jeśli instalacja nie jest wyposażona w piaskowniki, w rurach pozostają opady ciężkich cząstek mineralnych. Nagromadzenie opadów prowadzi do zmniejszenia przepustowości rury, a w konsekwencji do zmniejszenia objętości odprowadzanej wody, co prowadzi do zalania.

Podobnie jak tace, rury drenażowe kierują wodę do punktów odpływowych. Przepustowość zależy od średnicy rur, dobiera się je w zakresie 75-200 mm. Żywotność rur zależy od użytego materiału. Stosowane są następujące materiały i kombinacje:

• azbestocement;
• ceramiczny; (wysokie i niskie ciśnienie);
• porowaty.

Woda dostaje się do rur przez otwory drenażowe lub pory na powierzchni. Poprawne będzie użycie rur w połączeniu z powłoką geotekstylną terytorium. Rury doskonale nadają się do samodzielnego osuszania terenu na glebach gliniastych.

Rury układa się z lekkim nachyleniem – co najmniej 2-3 mm na metr. Do łączenia i montażu rur wykorzystuje się liczne elementy dodatkowe: złączki, kształtki. Istnieją sposoby na zorganizowanie drenażu bez rur.

Geotekstylia

Podczas układania głębokiego drenażu powierzchnia nad rurami jest pokryta geowłókniną. Taka warstwa pozwala wzmocnić glebę, a także zapobiega wnikaniu niechcianych cząstek: ziaren piasku, mułu, drobnych kawałków ziemi.

Powłoka z geowłókniny chroni system drenażowy przed powstawaniem pleśni, grzybów, środowiska sprzyjającego insektom i gryzoniom. Materiał wykonany jest z poliestru lub polipropylenu, a do drenażu używane jest płótno o gramaturze 150-300 g/m. Niższa gęstość – niższa odporność na zużycie, co doprowadzi do częściowego naruszenia właściwości systemu odwadniającego.

Wells

Miejscem, do którego trafia nadmiar wody, jest studnia drenażowa. W zależności od rodzaju materiału stosowane są dwa rodzaje studni:

• beton;
• plastik lub włókno szklane.

Studnie drenażowe mają zwykle średnicę do 1 metra i głębokość do 6 metrów, gdzie odprowadzane są rury systemu. Stosowane są 3 rodzaje konstrukcji:

• obrotowy – w miejscu skrętu rury;
• absorpcja – pod ziemią bez części zewnętrznej;
• ujęcie wody – do gromadzenia dużych ilości wody.

Wybór studni zależy od oddalenia miejsca zrzutu wody, objętości przepływu. Wcześniej do budowy studni powszechnie używano pierścieni betonowych, ale zastąpiono je lżejszymi i łatwiejszymi w montażu konstrukcjami z tworzywa sztucznego i włókna szklanego. Połączenie z rurami wykonujemy co najmniej 20 cm od dna – zabezpiecza to przed zablokowaniem w wyniku osiadania na określonej wysokości.

Następnie szczegółowo zastanowimy się, jak krok po kroku wykonać drenaż na stronie własnymi rękami. Na przykładach kilku rodzajów systemów: przyściennych, pierścieniowych i powierzchniowych.

Tworzenie drenażu ścian

Tworzenie systemu odwodnienia ścian składa się z kilku głównych etapów:

1. Powstanie powłoki geowłókniny, wypełnienie wykopu piaskiem.
2. Montaż studni obrotowych.
3. Nowa warstwa geowłókniny, zasyp żwirem.
4. Montaż rur, zasypywanie żwirem, składanie geowłókniny, zasypywanie wierzchniej warstwy gleby.
5. Przygotowanie dołu.

Taki system odwadniający jest najbardziej odpowiedni dla nowej konstrukcji, gdy powstaje podczas budowy konstrukcji. Aby to zrobić, wokół fundamentu pozostaje wykop, w którym będą znajdować się części systemu odwadniającego.

Przygotowanie powłoki podkładowej

Fundament domu pokryty jest powłoką z geomembrany. Podczas mocowania warstwy należy wziąć pod uwagę późniejsze zasypywanie terenu, więc membrana powinna być o 20-30 cm wyższa niż zasypka Części geomembrany nakładają się blisko siebie – w tym celu mają mocowanie system blokowania. Dodatkowo szwy są obrabiane lekkimi uderzeniami gumowego młotka.

Kolejna warstwa to geowłóknina. Za pomocą kołków talerzowych części geowłókniny są mocowane na warstwie geomembrany. Między sobą elementy geotekstylne zachodzą na siebie na 10-15 cm, połączenia są mocowane za pomocą kołków, które są mocowane na całym obwodzie w odległości 1 metra od siebie – na szerokość, 2 metry – na wysokość. Na górze dodatkowo przymocowany jest drążek, który utrzymuje obie warstwy. Wykop jest całkowicie oczyszczony, po czym pokryty jest piaskiem warstwą 10 cm lub większą, piasek jest zwilżany i zagęszczany do stanu stałego.

Montaż studni obrotowych i rur

W zaznaczonych w projekcie miejscach skrętu rury instalowane są studnie. W tych miejscach stosuje się konstrukcje o średnicy nie większej niż 0,5 m. Do tych celów stosuje się modele z tworzywa sztucznego lub włókna szklanego, które są przycinane na wymaganą wysokość. Zaleca się pozostawienie na wierzchu 20-30 cm, które można przyciąć po zakończeniu pracy.

Takie studnie mają żebrowaną strukturę, która umożliwia włożenie dna w rowki. Aby to zrobić, najpierw zainstaluj gumowy mankiet – uszczelkę. Dla ułatwienia montażu mankiet jest nasmarowany mydłem lub smarem. Dół jest mocno dociskany do mankietu. Niektóre plastikowe studnie są produkowane w dwóch warstwach, w których nie ma rowków w warstwie wewnętrznej. W takich studzienkach konieczne jest najpierw wycięcie warstwy wewnętrznej w celu założenia mankietu i dna.

Studnie są umieszczone w punktach zwrotnych do montażu, a wejścia z rurami są zaznaczone poniżej – w odległości 20-30 cm od dna. Wloty rur są oznaczone wymaganym spadkiem. Otwory na rury wycina się wiertłem centrującym lub wyrzynarką elektryczną. Wycięte otwory są przetwarzane do stanu gładkiego. W otworach montuje się sprzęgło: najpierw warstwę gumy, potem plastikową.

Przygotowane studnie obrotowe są instalowane w zagęszczonych i wypoziomowanych pozycjach. Geotekstylia są rozprowadzane na wykopie, które są posypane warstwą granitu o grubości 10-20 cm, warstwa jest zagęszczana, biorąc pod uwagę niezbędne nachylenie systemu drenażowego.

Biorąc pod uwagę odległości między studniami obrotowymi, wykonuje się cięcia rur. Wkłada się je do rękawów, a następnie przykrywa warstwą żwiru do 20 cm Krawędzie geowłókniny są zwijane wokół żwiru i pokrywane nową warstwą – 20 cm piasku.

Przygotowanie dołu

Na najniższym poziomie systemu odwadniającego przygotowywany jest dół (szambo drenażowe) – miejsce do spuszczenia całej nagromadzonej wody. W wykopie instalowana jest studnia o średnicy do 1 metra, do której z dolnej studni obrotowej wycina się rura. Dostawa rur odbywa się podobnie jak w studniach obrotowych – pod kątem. Wykop prowadzący do studni kolektora składa się z dwóch warstw piasku o wysokości co najmniej 10 cm, pomiędzy którymi przechodzi rura. Zagęszczona dwuwarstwowa konstrukcja pokryta jest gruntem.

Gdy tylko cały system odwadniający jest gotowy, sprawdzany jest pod kątem działania, a następnie górna warstwa jest wylewana wokół fundamentu. Zaleca się stosowanie dodatków zawierających glinę dla większej wytrzymałości.

Następnie zastanowimy się, jak prawidłowo wykonać drenaż typu pierścieniowego i głębokiego.

Tworzenie pierścienia i głębokiego drenażu

W miejscach, gdzie dom został już wybudowany, a wykonanie wykopu blisko fundamentu nie jest możliwe, stosuje się drenaż pierścieniowy lub głęboki. Wokół fundamentu wykopany jest rów o głębokości do 1,2 metra, odległość od domu wynosi od 1 do 10 metrów – w tej odległości będą biegły rury. Wybór odległości zależy od składu gleby na terenie: im wyższa przepuszczalność wilgoci, tym większe wcięcie.

Pierwszym krokiem w przygotowaniu drenażu jest wykonanie wykopu wokół domu, który powinien znajdować się co najmniej 30 cm poniżej poziomu fundamentu.Rury i studnie obrotowe są instalowane w samym wykopie przy użyciu tej samej technologii, co w przypadku drenażu ścian. Podobnie górna warstwa jest wypełniona piaskiem – jak rura do kolektora przy odpływie ściennym.

Główną różnicą pomiędzy drenażem pierścieniowym a głębokim jest brak prac przy posadowieniach budynku. Wszystkie rury biegną pod ziemią w pewnej odległości od budynków.

Tworzenie drenażu powierzchniowego

Najłatwiejszym sposobem wykonania systemu drenażowego jest przygotowanie drenażu powierzchniowego. Aby to zrobić, na terenie terenu roi się płytkie rowy – do 70 cm, przez te rowy woda musi wpłynąć do rurociągu, przez który będzie dalej dobrze docierać do kolektora. Sam system odpływu wody bez rur to rynna w postaci korytek przegubowych. Warstwa spodnia dla tac jest przygotowywana w taki sam sposób jak dla rur:

• wykop pokryty jest piaskiem, który następnie jest zagęszczany;
• warstwa pokryta geowłókniną;
• tekstylia pokryte są żwirem: od dużych kawałków po małe do ubijania.

Na przygotowanej konstrukcji ułożone są łokcie pod kątem do kolektora. Drenaż powierzchniowy to system otwarty, który jest bardziej podatny na zanieczyszczenia. Aby zapobiec zatykaniu się całego systemu odwadniającego, stosuje się dodatkowe instalacje: piaskowniki, kraty. Rynny pozostają otwarte lub są zakryte kratką odpływową od góry. Po zakończeniu montażu tac układa się wierzchnią warstwę gleby.

To kończy instrukcje krok po kroku, jak wykonać drenaż na miejscu własnymi rękami.

wniosek

Tworzenie systemu odwadniającego własnymi rękami to złożony proces, który wymaga nie tylko umiejętności pracy z narzędziami, ale także umiejętności projektowania. Najtrudniejszą częścią prac jest zaprojektowanie odwodnienia tak, aby bezawaryjnie spełniało swoją funkcję odprowadzania nadmiaru wody z terenu. Na podstawie projektu przygotowywane są wykopy, układane są urządzenia odwadniające.

W celu doboru akcesoriów do urządzenia odwadniającego na miejscu prosimy o kontakt z Vodolovem. Doświadczony personel dobierze najlepsze zestawy materiałów. Umów dostawę na miejsce i skonsultuj szczegółowo urządzenie. Wszystkie produkty są dostępne w magazynie w Irkucku.

Jak zrobić drenaż witryny własnymi rękami

System odwadniający terenu to konstruktywne rozwiązanie do usuwania nadmiaru wody. Służy do ochrony budynków, zwiększania plonów owoców i jagód oraz stwarza idealne warunki do projektowania krajobrazu.

Dlaczego potrzebne jest odwodnienie terenu

Nadmiar wilgoci na miejscu stwarza duże problemy właścicielom nie tylko z uzyskaniem obfitych zbiorów, ale także z bezpiecznym życiem w domu:

Gromadzenie się wody w podstawie fundamentu wywołuje ruch gleby i może negatywnie wpływać na integralność budynku.

Wszystkich tych problemów można uniknąć, jeśli odpowiednio wyposażysz system odwadniający na miejscu.

Przyczyną nadmiernej wilgoci mogą być trzy kategorie wody. Powierzchnia – powstają podczas intensywnych opadów deszczu, które padają przez długi czas. Pod ziemią – mają różny poziom występowania, którego wartość zależy od pory roku. Zimą woda opada do dolnej granicy, a wiosną podnosi się do maksymalnej wysokości. Wierchowodka, te wody gruntowe nie zapadają się całkowicie w glebę, ponieważ na ich drodze napotyka przeszkodę – na przykład gęstą warstwę gliny.

Kiedy potrzebny jest drenaż?

Istnieje kilka okoliczności, w których układ konstrukcji odwadniającej jest uważany za warunek wstępny:

1. Witryna znajduje się na równinie. Jeśli w krótkim czasie spadnie dużo opadów lub śnieg aktywnie topi się po długiej zimie, gleba jest przesycona wilgocią.
2. Niskie miejsce. Cała woda spływa z wyższych miejsc i długo pozostaje na nizinach.
3. Witryna ma silne nachylenie. Strumienie wody spowodowane ulewnymi deszczami zmyją górną warstwę ziemi, najbardziej pożywną dla roślin. W takich warunkach nie można liczyć na obfite zbiory.
4. Gleba ciężka gliniasta. Zatrzymuje zbyt dużo wilgoci w warstwie powierzchniowej, co w dużych ilościach szkodzi roślinom.
5. Wysoki poziom wód gruntowych. W niektórych obszarach warstwa wodonośna znajduje się bardzo blisko powierzchni ziemi.
6. Pomosty i ścieżki betonowe z płyt chodnikowych. Sztuczne powłoki, które zajmują dużą powierzchnię terenu na terenie, zakłócają naturalne usuwanie wilgoci.

Odwodnienie najlepiej wykonać na początkowym etapie zagospodarowania terenu, kiedy nie ma jeszcze zabudowań i nie posadzono drzew.

Jeśli teren jest już zagospodarowany, system odwadniający jest przeprowadzany z uwzględnieniem lokalizacji obiektów i roślin. Sztuczne odprowadzanie wody nie powinno niszczyć projektowanego krajobrazu.

Rodzaje drenażu

Głęboki sposób odprowadzania wody dzieli się na kilka typów zgodnie z rozwiązaniem projektowym:

Promień – wąskie belki rurowe są odchylane od rury centralnej wzdłuż pochyłej płaszczyzny. Stosowany na obszarach o gęstej zabudowie i gęstych nasadzeniach.

Opcja budżetu to drenaż punktowy. Wpusty deszczowe podtynkowe montowane są przy wpustach dachowych i przykrywane kratami. Również kolektory wodne są wyposażone we wnęki w miejscu gromadzenia się wody deszczowej.

Schematy systemu odwadniającego

Drenaż punktowy nie musi sporządzać projektu i jest łatwo formowany samodzielnie, bez angażowania specjalistów. Z reguły prosty obwód składa się z leja, ujęcia wody i odgałęzień, które w zależności od położenia „punktu” są połączone z kanalizacją burzową lub zamkniętym systemem kanalizacyjnym.

Aby zbudować odwodnienie punktowe, należy wykonać następujące czynności:

• wykopać dziurę większą niż wlot wody;
• betonować dno warstwą co najmniej 10 cm;
• umieść ujęcie wody w przygotowanym dole;
• podłączyć go do systemu odwadniającego;
• przestrzeń między zewnętrznymi ścianami ujęcia wody a skarpami wykopu należy zabetonować;
• zainstalować ruszt na górze wlotu wody.

Notatka! Płaszczyzna siatki powinna znajdować się co najmniej 5 cm poniżej powierzchni gruntu.

Odwadnianie liniowe typu powierzchni jest uważany za najczęstszą metodę odprowadzania wody. Rowy o szerokości 50 cm i głębokości 60-70 cm są wykopywane wzdłuż wcześniej oznaczonych linii, ściany nie są ściśle pionowe – nachylenie wynosi 30 stopni. Skarpy są wzmacniane płytami betonowymi, żwirem, siatką metalową lub materiałami sztucznymi. Aby ozdobić krajobraz, ściany wykopu wyłożone są geotekstyliami z perspektywą kształtowania krajobrazu.

Drenaż liniowy typu głębokiego składa się z systemu rur z perforacją, które zbiegają się do głównej linii, która ma dostęp do ujęcia wody. I już z niego woda jest odprowadzana w głębokie miejsce lub wypompowywana. Konstrukcja znajduje się w przybliżeniu na głębokości 1-2 metrów, dokładna lokalizacja zależy od poziomu występowania wód gruntowych.

Proces instalacji odwodnienia zamkniętego sprowadza się do następujących kroków:

• wykopać rów;
• wlać warstwę piasku na dno;
• układanie rur owiniętych geotekstyliami;
• zainstalować studnie odwadniające;

Za klasyczne sposoby układania fajek uważa się układanie równoległych linii prostych, jodełkę, wąż lub trapez. Podczas budowania schematu obliczane są najwyższe i najniższe punkty na ziemi. Aby woda nie uległa stagnacji, konieczne jest stworzenie spadku pod konstrukcję rur i studni, aby system był skierowany z maksymalnej wysokości na nizinę.

Cechy drenażu w obszarach problemowych

Zdarzają się sytuacje, w których konieczne jest wykonanie dodatkowej pracy podczas instalacji systemu odwadniającego. Wynika to ze specyfiki gleby, głębokości wód gruntowych i stopnia nachylenia terenu. Wszystkie te okoliczności należy wziąć pod uwagę przed rozpoczęciem prac przy odwadnianiu.

Jeśli woda w okolicy po śnieżnej zimie lub ulewnych deszczach długo nie odchodzi, to należy sprawdzić na jakim poziomie leżą wody gruntowe. Najłatwiejszym sposobem jest wywiercenie otworu testowego. Aby to zrobić, biorą wiertarkę ogrodową z przedłużaczem i tworzą kilka otworów w ziemi (w różnych miejscach terenu, ponieważ warstwa wodonośna leży nierównomiernie) na głębokość od jednego do dwóch metrów.

Jeśli po 1-2 dniach studnie zostaną napełnione wodą, będzie to wskazywać na wysoki poziom wód gruntowych. W takim przypadku system odwadniający powinien mieć rozległe rozgałęzienia. Duża ilość wody nie zawsze może szybko dostać się grawitacyjnie do odbiornika, dlatego czasami konieczne jest dodatkowe zainstalowanie sprzętu pompującego.

Do odprowadzania wody na zboczach, połącz dwa rodzaje drenażu – otwarty i zamknięty. Jest to niezbędny warunek zachowania górnej warstwy żyznej, która może zostać wypłukana przez spływającą z gruntu wodę. W najniższym punkcie obszaru znajduje się studnia do zbierania wody.

Tradycyjny schemat konstrukcji drenażowej dla terenu ze spadkiem jest uważany za „jodełkę”. Jeśli obszar jest bardzo duży, wskazane jest uzupełnienie systemu odwadniającego o wykop poprzeczny. Woda z niego powinna trafiać bezpośrednio do niższej studni.

Woda pozostaje na długo gleby gliniaste, zaburza prawidłowy wzrost i owocowanie roślin. Korzenie gniją pod wpływem wilgoci i zatrzymuje się wzrost roślin ogrodniczych. Na takiej glebie stosuje się drenaż kombinowany – metodę głęboką i powierzchniową. Przed wypełnieniem rowów pierwszą warstwą piasku lub żwiru należy poluzować gliniane dno.

gleba torfowa charakteryzuje się wysokim poziomem wód gruntowych. Wiosną kałuże nie wysychają przez długi czas na terenie. Założenie systemu odwadniającego jest uważane za warunek wstępny do życia na takim miejscu, umożliwia uprawę roślin i piękne zaprojektowanie krajobrazu. Rury perforowane znajdują się w kierunku wzdłużnym i poprzecznym, głębokość wykopów pod gleby torfowe wynosi 40-50 cm.

Projekt odwodnienia na obwodzie terenu – instrukcje krok po kroku

Przed sporządzeniem projektu musisz poznać cechy strony:

1. Narysuj plan z dokładną lokalizacją wszystkich budynków, ścieżek ogrodowych i altan. Weź pod uwagę miejsca, w których przebiega komunikacja zewnętrzna i podziemna.
2. Opracuj schemat z wymiarami fundamentów budynków, szczególnie dokładnie przestudiuj głębokość ich występowania.
3. Narysuj mapę topograficzną przedstawiającą cechy reliefu.

Aby elementy systemu odwadniającego nie uszkadzały korzeni roślin, na rysunku zaznaczono miejsca do sadzenia drzew i krzewów.

Przykładowe urządzenie do zamkniętej konstrukcji odwadniającej na obwodzie terenu

1. Określić lokalizację naturalnego odbiornika wody – rowu drogowego lub naturalnego zbiornika.
2. Wykop rowy o głębokości 1-1,3 mi szerokości 40 cm wzdłuż obwodu terenu do układania w nich rur głównych o średnicy 110 mm. Minimalna odległość wykopów od ogrodzenia to 50 cm, od krawędzi ślepej powierzchni budynku – 100 cm.
3. Wykopać rów w obszarze o głębokości 80 cm i szerokości 30 cm dla rur perforowanych, które gromadzą wodę i odprowadzają ją do głównych kanałów. Aby uzyskać pełny przepływ wody, należy obserwować nachylenie co najmniej 1 cm na 1 metr bieżący. Szczelina między drenami dla gleby gliniastej wynosi 8-10 metrów.
4. Przelej kanały dużą ilością wody. Jeśli natężenie odpływu jest niskie, należy zwiększyć stopień nachylenia, w przypadku stojącej wody stworzyć dodatkowe odgałęzienia drenażowe.
5. Po sprawdzeniu przykryj dno piaskiem rzecznym na 10 cm i ubij.
6. Kanały wykładamy geowłókniną o gęstości 120-150 g/m2 i wypełniamy kruszonym żwirem o frakcji 20-40 mm do wysokości 5-10 cm.
7. Aby zapobiec zamulaniu, rury należy owinąć geowłókniną lub filtrami objętościowymi wykonanymi z włókna kokosowego.
8. Ułóż rury faliste i przenieś je do głównych kanałów. W zwojach rur połącz je za pomocą kształtek lub krzyżyków owiniętych geowłókniną.
9. Strukturę drenażową wypełnić gruboziarnistym piaskiem lub kruszonym kamieniem granitowym o frakcji 5-20 mm.
10. Złóż krawędzie geowłókniny i przykryj wykop darnią.

Gdy nie ma naturalnego ujęcia wody lub sztucznego wąwozu, zebrana woda może spływać do studni magazynowej, która jest wyposażona w niską powierzchnię terenu. Jeśli pozwala na to teren, woda grawitacyjnie podąża za odbiornikiem drenażu. W przeciwnym razie do pompowania wody używa się sprzętu pompującego. Aby kontrolować pracę konstrukcji drenażowej i czyścić rury, tworzone są włazy. Znajdują się w narożach i skrzyżowaniach rur.